Z sąsiadami raczej nie utrzymuję zażyłych kontaktów. W zasadzie
każdy w tej okolicy ceni prywatność własną oraz innych. W przeciwnym razie nie
kupowałby działki pod lasem, z dala od kanalizacji i innych miejskich wygód,
takich jak dyskont spożywczy i fryzjer za rogiem. Nie jest u nas przyjęte
wspólne obchodzenie imienin ani niezapowiedziane wizyty z wódeczką za pazuchą.
O rodzicach Magdy, Patryku i Sylwii, wiem w zasadzie tylko tyle, że pracują,
jeżdżą białym audi i toyotą z logo producenta lodówek, i że w salonie mają
olbrzymi telewizor. Jak jest włączony, widać kolorowe migawki przez okno. Córka
w liceum, syn w podstawówce. Raz czy dwa w roku robią wieczornego grilla na
trawniku przed garażem. Spokojna, wręcz wzorcowa rodzina. Zdarzyło mi się
wprawdzie usłyszeć też krzyki, ale kto się nie kłóci? Niech się pokaże.
Ja pod tym względem na pewno nie jestem ideałem. Może i
nie podnoszę głosu na żonę, ale i ze spokojnym mężem nie musi być lekko. W
dużej mierze przeze mnie popadła w depresję tak głęboką, że nie ma siły zażądać
rozwodu.
Mieszkać razem też jednak już nie umiemy. Dlatego
wyprowadziłem się sam do jeszcze niewykończonego domu. To już sześć lat, jak
zaraz po ślubie kupiliśmy działkę i zaciągnęliśmy kredyt na budowę. Jak ten
czas leci? Żona tymczasem została w mieszkaniu, które jej zapewnili rodzice, i
do którego przygarnęła mnie w charakterze narzeczonego. Kto by przypuszczał, że
to będzie punkt zwrotny naszego związku? Dopóki dzieliły nas kilometry,
kochaliśmy się i cieszyliśmy z każdej wspólnej chwili. W łóżku pękały sprężyny.
Jak tylko zamieszkaliśmy razem, zaczęły się problemy: niedopowiedzenia,
pretensje i poczucie krzywdy. Zdawało się, że ślub pomoże. I pomógł. Dał wiatru
w żagle. Starczyło na kilka tygodni, miodowy miesiąc. Pomógł jak cukier w
kroplówce terminalnie choremu, przedłużył agonię związku.
30.4.2020
To był czwartek. Zaczynał
się długi weekend. Cała Polska żyła covidem i wyborami. Odbędą się, czy nie
odbędą, Duda w drugiej turze pokona Kamysza czy Kidawę, maseczki pomagają czy
szkodzą? Zdawało się, że nie ma na świecie ważniejszych pytań... Zająłem się
ogrodem.
Zaczynało zmierzchać, a ja miałem jeszcze do przesadzenia
dwa krzewy przy ogrodzeniu rozgraniczającym działki moją i sąsiadów. Oni też
nie siedzieli w domu. Nie żebym się nimi mocno interesował, czy podglądał przez
szparę między sztachetami. Po prostu od czasu do czasu słyszałem strzępy
głośnych rozmów. Sąsiad z synem czyścił rowery i samochód, i co tam jeszcze
wytoczyli z garażu. Robili swoje porządki i ja po cichu robiłem swoje. Tak,
żeby nie zwracać na siebie uwagi. To miała być moja samotna noc Walpurgi.
Tymczasem z sąsiedniej działki zaczęły dobiegać dźwięki
nijak nie przypominające wycia odkurzacza i szorowania kół. Piskliwy głos
Sylwii obudziłby umarłego. Czyli Patryk z synem nie byli już sami. Przestałem
kopać, żeby zbędnym szumem nie zdradzić swej obecności. Jak by mnie ktoś zastał
przy kłótni, byłoby to krępujące, i dla mnie, i pewnie też dla tej osoby. Więc
ucichłem, żeby nie robić innym, co dla mnie niemiłe. Usłyszałem oburzenie
Patryka: „Ale jak to nie jedziesz?!” To pierwsze zdanie, które dało się w
całości zrozumieć. „Wytłumacz tacie!”, powiedziała Sylwia. Najpierw zapadła
cisza. „No?!”, ponaglił Patryk, wyraźnie rozzłoszczony. „Ale... Czy ja muszę z
wami jechać?!”, odpowiedział głos, którego jeszcze nie znałem. Głos z trudem
powstrzymujący się od przerodzenia w lament. Głos dziewczęco dźwięczny.
Zacząłem słuchać uważnie. I zapamiętywać.
„Przecież ustaliliśmy, że wszyscy jedziemy na kajaki. A
teraz zmieniasz zdanie?”, zagrzmiał Patryk. „To wyście ustalili. Ja niczego nie
ustalałam!”, odpowiedziała, jego córka, też nie kryjąc złości. „Kochanie, sama
mówiłaś, żeby jechać w pierwszym tygodniu maja”, przypomniała Sylwia. „Ja tak
powiedziałam?! Chodziło mi o to, że nie mogę jechać kiedy indziej! Nie do
głuszy bez internetu! Jak ja stamtąd bym się miała logować do Teamsa?”, broniła
się dziewczyna. „Kochanie, będziemy mieli internet!”, znowu zaoponowała jej
mama. „Będziemy mieć taki internet, że wszystko będzie śmigać! Bez limitu!”,
zapewnił ojciec. „Przez komórkę, jak w zeszłym roku, bez zasięgu? Nie
rozśmieszajcie mnie!” „Madziu, kochanie, jak ty mówisz do taty?” „Nie nazywaj
mnie kochaniem!” „Przecież cię kochamy, Madziu. Jedziemy na te kajaki dla
ciebie”. „Nie kochacie mnie! Ja nienawidzę tych kajaków! Nie-na-wi-dzę! Jedźcie
sobie beze mnie”. „Kochanie!” „Nieee!” Zapadła grobowa cisza. Podejrzewam, że
Magda wybuchła płaczem i uciekła do domu, zostawiając zdezorientowanych
rodziców samych.
Tego wieczora zobaczyłem, a raczej usłyszałem, głęboką
rysę na rodzinnej idylli sąsiadów. Miałem o czym myśleć w noc Walpurgi.
Następnego dnia kilka razy zerkałem przez płot na
podwórko i ogród sąsiadów. Nasłuchiwałem, ale panowała idealna cisza. Jakby dom
stał pusty. Na podjeździe nie było też samochodów, ale to akurat o niczym nie
świadczy. Mogły być zaparkowane w garażu. Po południu, około trzeciej,
niegasnąca ciekawość kazała mi sprawdzić, co się dzieje.
Wcisnąłem przycisk domofonu. Cisza. Wcisnąłem jeszcze
raz. Odczekałem minutę. Dalej brak reakcji. Wniosek oczywisty: sąsiedzi
wyjechali na te kajaki, porządek świata został przywrócony. Zagwizdałem i od
niechcenia ruszyłem w kierunku mojego podwórka. Zrobiłem parę powłóczystych
kroków, aż zatrzymał mnie okrzyk: „Dzień dobry!”
To Magda wołała z balkonu.
„Dzień dobry!”, odpowiedziałem i szybko wróciłem do
bramy. „Dzień dobry! U pana też nie ma prądu?!” „Jest! Chyba jest! Był, jak
wychodziłem!” Co jak co, ale rozmowy o prądzie nie planowałem. Widzicie, jak
ważna w życiu jest improwizacja i elastyczne podejście do zaplanowanego
scenariusza? „Domofon nie działa! Zaczeka pan na mnie?!”
Wybiegła na podwórko, dzwoniąc pękiem kluczy w ręku.
Właściwie nigdy wcześniej jej nie widziałem. Tylko głos był mi znajomy.
Pierwsze, co zwróciło moją uwagę to jej włosy. Kręcone, wilgotne. Miałem
szczęście, że mnie zobaczyła przez okno. Gdybym przyszedł parę minut wcześniej,
siedziałaby jeszcze w wannie. W myślach nazwałem ją Pączuszkiem, bo jest niska,
szeroka w biuście i biodrach, i ma pulchne policzki. Nie mogłem też nie
spojrzeć na jej zielony t-shirt. Wystarczył rzut oka, żeby stwierdzić, że pod
spodem nie było stanika. A ma dziewczyna czym oddychać. Co tu dużo mówić,
przyjemny widok.
Gdy otwierała furtkę, zapytałem, czy są w domu rodzice.
Nie było. „Wyjechali na majówkę. Wrócą po niedzieli”, odpowiedziała Magda,
mierząc mnie pytającym spojrzeniem.
Wyjaśniłem w trzech zdaniach cel wizyty. Jakoby
potrzebowałem porady odnośnie internetu. Zapytałem, bo Magda na pewno świetnie
się orientuje, która sieć telefonii komórkowej ma w naszej wsi najlepszy
zasięg. „My jesteśmy w T-mobile, a pan?”, odpowiedziała. „W Orange”. Gdyby
sąsiedzi byli w Orange, powiedziałbym, że swoją sim-kartę kupiłem w T-mobile.
Tak naprawdę zdążyłem już wypróbować wszystkie sieci i problem z niestabilnym
połączeniem był dawno rozwiązany. Chodziło mi tylko o pretekst do rozmowy.
„Przepraszam, że nie wyszłam od razu i musiał pan
czekać”, powiedziała Magda, wchodząc mi w słowo. „Nie poznałam pana od razu.
Dopiero jak pan odszedł od furtki, zobaczyłam, że to pan”. „Nie szkodzi.
Dziękuję, że mi pani otworzyła”, odpowiedziałem. Przypomniałem też sobie, że
nigdy nie zostaliśmy sobie przedstawieni. Wypadało czym prędzej nadrobić tę
zaległość. „Tak w ogóle, na wszelki wypadek, mam na imię Darek”. Jako starszy
pierwszy wyciągnąłem rękę. „Magda”. „Bardzo mi miło”.
Wróciłem do tłumaczenia, na czym polega mój problem z
internetem. Że dotychczas do prowadzenia lekcji używałem łącza w budynku
szkoły, ale wolę pracować z domu. I że pierwsze próby się nie powiodły, bo
komórkowy internet przerywał.
„To pan jest nauczycielem? Jakiego przedmiotu pan uczy?”
Jestem żywym przykładem tego, że zawodu się nie wybiera, tylko zawód wybiera
swoje ofiary. Uczę angielskiego. Tylko nie w państwowym liceum, do którego
chodzi Magda, tylko w szkole prywatnej dla szczególnie uzdolnionych i
szczególnie niezdolnych dzieci. „Mnie angielski średnio idzie”, przyznała
Magda. „Uczę się, ale nie wchodzi mi do głowy. Za głupia na to jestem”.
Uprzejmie zaproponowała, że jeśli potrzebny mi internet,
mogę skorzystać z jej komputera albo przyjść ze swoim tabletem i podłączyć się
do ich sieci domowej. Dopóki jej rodzice byli na wakacjach, perspektywa
rozgoszczenia się w domu pączkowej nastolatki rysowała się apetycznie, ale
oczywiście musiałem podziękować i odmówić. „Do maili i zwykłej pracy to, co
mam, mi wystarcza. Chodzi o streaming. No i nie mogę w dni robocze wyjadać pani
trafiku. Pani na pewno też korzysta z Teamsa”. Musiała przyznać rację. Tym
bardziej, że taki nagły przypływ solidarności sąsiedzkiej z pewnością nie
spotkałaby się ze zrozumieniem rodziców.
Za to nic nie stało na przeszkodzie, żeby, skoro już
byłem w jej domu, wspólnie sprawdzić bezpieczniki. Najpierw trzeba było
zlokalizować skrzynkę rozdzielczą, co zajęło nam trochę czasu. Takie szukanie
to bezcenna okazja do luźnej konwersacji. W to mi graj, jak to się mówi.
Serdecznie dziękuję zakładowi energetycznemu! Usłyszałem, że e-learning to byle
jaka alternatywa wobec stacjonarnych lekcji. Jasne. Zawsze byłem do niego
nastawiony sceptycznie. Okazało się, że nie tylko ślęczenie przed ekranem
wypalające wirtualne dziury w mózgu i możliwość łatwego wyłączenia uwagi, gdy
lekcja robi się nudną, stanowią problem.
Magda zaczęła narzekać na ograniczony dostęp bibliotek.
„Jak ktoś mieszka blisko, to może w pół godziny odebrać zamówione książki. A ja
muszę jechać autobusem. Jak źle pójdzie, to trzeba czekać godzinę na następny,
albo iść osiem kilometrów pieszo. Przed lockdownem można było iść do biblioteki
na przerwie, albo przed czy po lekcjach, a teraz się nie da bez złapania trzech
nieobecności”. Wyzwolone emocje przyspieszyły i pogłębiły oddech. Biust naparł
na cienki materiał. Przy wdechu na powierzchni bawełny zarysował się odcisk
sutków. Oczywiście, że wyraziłem współczucie i solidarność. Nie da się inaczej,
kiedy w spodniach czuć rosnącą pokusę. Ach, gdybym miał córkę, musiałbym ją
jakoś wyczulić na czyhające niebezpieczeństwa. Nauczyć zawczasu, że zapraszanie
mężczyzn do garażu pod nieobecność rodziców to ryzykowne przedsięwzięcie.
Magdzie złożyłem propozycję skorzystania z moich zbiorów. „A nuż mam na półce
coś, co panią interesuje. Proszę się nie wahać. Zapraszam w każdej chwili”.
W końcu się zorientowała, że jej t-shirt przyciąga uwagę.
Odruchowo skrzyżowała ręce. Na policzki wystąpił rumieniec. Jednak nie
przerwała rozmowy ani poszukiwań skrzynki rozdzielczej.
„Może powinniśmy zadzwonić do pani taty? On na pewno wie,
gdzie są bezpieczniki”, spytałem. Nie żebym naprawdę chciał dzwonić do Patryka.
Bardziej po to, by jeszcze bardziej uśpić czujność dziewczyny. „Jeszcze nie”,
odpowiedziała. I dodała z nadzieją w głosie: „może sami znajdziemy”. „Dobrze,
nie będziemy go jeszcze niepokoić”, zgodziłem się bez zająknięcia.
Po chwili ramiona Magdy przestały zasłaniać piersi. Znak,
że uśpienie uwagi faktycznie nastąpiło. Pozwoliłem sobie więc skomentować
obrazek na t-shircie. „Widzę, że jest pani fanką Minionków”. Odpowiedziała z
szerokim uśmiechem na ustach: „Pan też?” Nie wiem, czy było to próbą zaproszenia
do flirtu, czy tylko niewinna odpowiedziedź. Ale potwierdziłem, mysląc o jej
obydwu pączkowych minionach skrytych pod bluzką.
Skrzynkę rozdzielczą w końcu znaleźliśmy. W pomieszczeniu
gospodarczym. Od samego początku należało tam szukać, a nie w garażu.
Należałoby, jeśli by naszym celem było ją znaleźć, a nie samo w sobie szukanie.
Faktycznie prądu w domu nie było, bo wyskoczył główny bezpiecznik. Pewnie przez
jakieś przeciążenie sieci. To całkiem normalna anomalia po nocy Walpurgi. Kto
nie wierzy, niech dzwoni pod 991 i tam spyta.
Nie minęła godzina, jak minionowa pokusa wróciła. „Dzień
dobry jeszcze raz. Nie przeszkadzam?”, przywitała się Magda. Tym razem u progu
mojego domu. W najśmielszym śnie nie liczyłem, że przyjmie zaproszenie, a już
na pewno nie, że tak szybko. Miała na sobie te same szorty, co poprzednio.
Domowy t-shirt zastąpiła bordową koszula w kratę. Pod spodem już nie zabrakło
stanika. Za to rozpięte guziki tak uformowały dekolt, że narzekać na brak
podniet wizualnych byłoby bezzasadne. „Cześć! Zapraszam do środka”. „Powiedział
pan, że mogę przyjść obejrzeć książki. Nie przeszkadzam teraz?” „Bardzo się
cieszę, pani Madziu, że pani przyszła”.
Półka na książki — zabudowa ściany w pokoju biurowym — to
pierwszy duży mebel, w jaki zainwestowałem w nowym domu. Gdzieś przecież trzeba
składować papiery — ślady coraz to nowych zainteresowań. Nie można wiecznie
zagracać domu rodziców i mieszkania narzeczonej. Poza tym to całkiem przydatny
mebel. Przychodzi uczeń na korepetycje, albo, co ważniejsze, sponsor ucznia,
widzi tłuste woluminy i od razu myśli: „bardzo kompetentny nauczyciel”.
Przychodzi kandydat na teścia, widzi książki i od razu myśli: „O, nie, córciu,
Nie pozwolę ci wyjść za mąż za tego utracjusza!” Mówię wam, z posiadania
domowej biblioteczki płyną same korzyści.
Magda wybrała sobie tylko jedną broszurkę, po angielsku.
Na wyrost, jeśli chodzi o jej poziom zaawansowania językowego, ale do przebrnięcia,
jak się ma czas, chęć i dobry słownik. Za to przy półce spędziliśmy sam nie
wiem jak dużo czasu. Patrykowi i Sylwii należy się medal za wychowanie
inteligentnej, mądrej córki. Trochę mi ich żal, że nie doceniają, jaki mają
skarb w domu.
„Chyba już pójdę, bo się późno robi”, powiedziała,
trzymając w rękach podręcznik psychologii, zafascynowana ogromem i wagą, w
dosłownym znaczeniu, zebranej w nim wiedzy. Ja z fascynacji psychologia dawno
już się wyleczyłem, ale Magda jest jeszcze młoda. Jej jeszcze taka księga
imponuje. „Aha”, odpowiedziałem i w popłochu zabrałem wzrok z półodkrytego
biustu.
„Rodzice pewnie będą dzwonić niedługo, zapytać, czy
wszystko w porządku u córci”, dodałem, łowiąc oczami jej spojrzenie. „Nie. Już
do nich dzwoniłam wcześniej”. „Powiedziałaś o wyłączonym prądzie”. Specjalnie
zmieniałem formę, jaką się do niej zwracałem, z „pani” bez imienia, przez „pani
Madziu”, do zwykłego mówienia na ty. Taki sobie wymyśliłem trick
psychologiczny, żeby zmniejszyć dystans. Wiem z własnego doświadczenia, że nie
wystarczy powiedzieć: mów mi po imieniu, żeby bariera wieku przestała istnieć.
To musi się odbyć naturalnie. „Nie”, odpowiedziała i spojrzała na mnie
kontrolnie. „Chce im pan powiedzieć?” „Jeśli nie chcesz, nie powiem”,
odpowiedziałem z uśmiechem. „Lepiej nie”. „Dobrze. To będzie więc nasza
tajemnica”.
W tym momencie mogłem już sobie pozwolić na pierwszy
dotyk. Pogładziłem ją lekko po ramieniu.
Umieściłem książkę na półce. Jeszcze raz przelotnie
zerknąwszy na dekolt, powiedziałem: „Fajnie jest mieć wspólne tajemnice z tak
ładną osobą”. Magda zarumieniła się na policzkach i pod szyją, uroczo. Czyli
przyjęła do świadomości mój niewerbalny komunikat. Odruchowo skierowała wzrok
na miejsce przykuwające moją uwagę. Uśmiechnęła się i, patrząc mi w oczy,
powiedziała: „Nie wiem, co powiedzieć”. „Wystarczy twój uśmiech”. Kąciki ust
rozsunęły się jeszcze trochę na boki. „Może być?”, spytała. „Coś pięknego!
Jesteś idealna”.
Kilka sekund staliśmy nieruchomo, tylko wymieniając
spojrzenia. Żadne z nas nie chciało być pierwszym, kto powie, że pora się
żegnać. W końcu Magda sięgnęła po książkę, którą dla niej wybraliśmy. Spytała:
„Do kiedy mam ją oddać?” Wzruszyłem ramionami. „Zależy, czy ci przypadnie do
gustu”. „Moi rodzice mają wrócić we wtorek”, powiedziała, pozornie bez związku
z tematem. Sam nie śmiałem zapytać, do kiedy będzie sama, a to była istotna
informacja. Magda ani przez chwilę nie zamierzała informować rodziców o
nawiązaniu nowej sąsiedzkiej znajomości. Im miała powiedzieć, że cały czas
spędziła sama w domu. Bez żadnych wyjść do koleżanek, bez przyjmowania żadnych
gości. „W takim razie spotkajmy się jutro”, zaproponowałem po chwili
zastanowienia. „Dobrze. O której?” „O piętnastej”. „Dobrze”.
Nie chciałem, żeby wychodziła. Z tyłu głowy od dłuższej chwili
majaczył mi pomysł, jak ją zatrzymać. W końcu się odważyłem go zrealizować.
„Madziu”, powiedziałem, „jeśli twoi rodzice nie będą do ciebie dzwonić, to może
zjesz ze mną kolację? Zaraz coś dla nas przygotuję”. „A będę mogła pomóc?”
Można się dziwić, że od razu przyjęła zaproszenie. Ale właściwie co w tym
dziwnego?
Patrzyłem na nią, jak się krząta po kuchni i potem jak
usiadła obok mnie przy stole. Buzia, nogi, piersi... Smakowity widok, że tylko
zjeść, zgryźć i palce lizać. Cisnęło się na zęby: „Dziewczyno, aleś ty
nieostrożna! Uważaj! Uciekaj!” Czas płynął. Rozmowa też. A dziewczyna ani
myślała uciekać.
Pytała o różne sprawy, tylko nie o żonę. Jakby
podświadomie unikała tego tematu. Ja się okazałem mniej taktownym. „Chłopak?!
Czy na takim zapupiu można mieć chłopaka?”, odpowiedziała na sugestię, że może
pod nieobecność rodziców ktoś ją odwiedzi wieczorem. I zaczęła się żalić: „Jak
się ma takich rodziców, to się nie ma chłopaka, ani w ogóle znajomych”; „oni
wszystko wiedzą najlepiej, tylko oni są doskonali”; „jakby się dowiedzieli, że
z kimś chodzę, to by mnie wyśmiali”, „to bym się nasłuchała, jaki jest zły, a
ja niedojrzała”. „Aż tacy są zaborczy?”, spytałem. „Tak. Mówią, że mnie
kochają, a tak naprawdę chcą mieć tylko potulną dziewczynkę na pokaz. Mam się
uśmiechać i nie myśleć. Tak jest dla nich najlepiej”.
Zagryzłem wargi i ostrożnie położyłem dłonie na jej
kolanach. Byłem gotowy cofnąć ręce przy najmniejszej oznace protestu. Nie
musiałem. Test zaufania wypadł pozytywnie. „Znałem kiedyś kogoś, kto też miał
zaborczych rodziców. Wiem, Madziu, jakie to trudne”, powiedziałem, żeby
pokazać, że jestem po jej stronie. Mówiąc o znanej mi kiedyś osobie, miałem na
myśli żonę. Ale ten detal postanowiłem taktycznie przemilczeć. „To był chłopak
czy dziewczyna?”, spytała Magda, nie zwracając uwagi na moje dłonie. Udając, że
ich nie czuje. „Dziewczyna. W twoim wieku”, odpowiedziałem. „I jak sobie z tym
poradziła?” „Nie wiem dokładnie”, skłamałem, „ale nie miała przyjaciół,
przynajmniej wśród rówieśników, i chyba nadal mieszka z rodzicami. Dawno nic o
niej nie słyszałem”. Kilka razy przesunąłem dłonią po udzie Magdy. Nadal bez
ostrej reakcji. To znaczy, obyło się bez kopnięcia czy ciosu pięścią w oko.
Obojgu nam ciśnienie skoczyło do poziomu w dziesiątej sekundzie sprintu na sto
metrów. Z tym że z pełną pewnością mogę mówić tylko za siebie. Żeby nie
przesadzić, zabrałem ręce i zmieniłem temat.
Po jakimś czasie stwierdziłem, że pewnie rodzice kupią
jej samochód, żeby nie musiała się męczyć z autobusami kursującymi w szczycie
raz na godzinę. „Samochód? Najpierw trzeba mieć prawo jazdy. I pełnoletniość”,
odpowiedziała z nutą sarkazmu w głosie. „To chyba tylko kwestia czasu. Jeszcze
pół roku i będziesz mogła zdawać egzamin”. „A kurs?” Z głosu Magdy ze świstem
ulatywała wesołość jak powietrze z dziurawego balonu, przymknęły się powieki.
Było jasne, że znów poruszyłem drażliwy temat. „Najpierw kurs, potem egzamin”,
powiedziałem, udając, że nie widzę pogorszenia nastroju. „Nie zna ich pan”,
wymamrotała Magda. Z jej oczu pociekły łzy. Nie przypuszczałem, że aż tak się
rozklei.
Żal mi się zrobiło dziewczyny. Zresztą, co by nie mówić,
znaliśmy się raptem chwilę, ale zdążyłem ją polubić. Jak się ma wakat w sercu,
polubią się w mgnieniu oka.
Podparłem rękami jej ramiona. Otarłem łzę spod oka. I,
jakby czekając na ten konkretny gest, Magda straciła kontrolę nad płaczem.
Próbowałem poderwać dziewczynę, a musiałem ją pocieszać. Cóż, życie rzadko daje
coś za darmo.
Objąłem ramieniem, przytuliłem, wziąłem w oba ramiona.
Głaskałem po głowie, mówiłem, że wszystko się ułoży, szeptałem, że jest
wspaniała... nic nie pomogło na szlochy.
Dopiero jak złożyłem długi i mokry pocałunek na usta,
Magda przestała płakać. „Ach!”, westchnęła. „Przepraszam pana. Powinnam być
silniejsza”. Moje serce tłukło o żebra jak młot pneumatyczny. Miałem
świadomość, że od tego, jak rozegram tę sytuację zależy, czy Magda się we mnie
zakocha. Albo raczej chciałem, by tak było. „Niczego nie powinnaś”,
odpowiedziałem, udając opanowanie, „po prostu bądź sobą”. „Czy pan mnie pocałował?”,
spytała, niepewnie cedząc słowa. Przy tym kąciki ust lekko drgnęły w stronę
uśmiechu. „Tak. I nie zamierzam przepraszać”. Zamknęła oczy, na chwilę. I
powiedziała cicho: „Dziękuję”.
Zaraz zerwała się na równe nogi. „Ale się zasiedziałam!”
Już miała pobiec do wyjścia, ale w ostatniej chwili zatrzymałem ją ramieniem.
„Nie puszczę cię samej do domu. Jeszcze nie teraz”. „A kiedy?” „Później. Jak
będę pewien, że wszystko jest w porządku”. Postawiłem ją przed wyborem: albo
zostanie ze mną jeszcze godzinę i potem ją odprowadzę, albo pójdziemy do niej i
tam jej pomogę odzyskać spokój. Wybrała pierwszy wariant.
„Tylko czy mogę skorzystać z łazienki?”, spytała. Musiała
się odświeżyć po płaczu.
„To co teraz będziemy robić”, spytała wróciwszy do
kuchni. Z wilgotną grzywką i śladami wody na koszuli wyglądała jeszcze bardziej
oszałamiająco. „To zależy, czy mi zaufasz”, odpowiedziałem. Chyba na tyle
przerywanym głosem, że nie udało mi się ukryć lęku. „Zaufam”, powiedziała
Magda. Lekkomyślnie. Bardziej lekkomyślnie się nie da.
Podała mi rękę. Zaprowadziłem ją do pokoju, usiadłem na
kanapie i poprosiłem gestem, żeby zajęła miejsce na moich kolanach. Przytuliłem.
Wytrwaliśmy w milczeniu pół godziny, a może godzinę.
Długo. Aż nasze usta się spotkały. Całowaliśmy się drugą godzinę, a może i
dłużej. Delikatnie. Nie zamieniając ani słowa.
Czułem się tak jak kiedyś z obecną prawie byłą żoną,
kiedy to po roku starań postanowiła wynagrodzić moją wytrwałość. Targała mną
wtedy dziwna mieszanka emocji. Z jednej strony lubiłem dziewczynę i wysoko
ceniłem jako człowieka, wyjątkową, jak sądziłem, osobowość, a z drugiej strony
widziałem w niej obiekt wyłącznie i absolutnie seksualny. Chciałem nią zrobić
sobie dobrze.
Sięgnąłem rękę do krocza Magdy. Zacząłem uciskać przez
szorty. Wzdychnęła raz, drugi, dziesiąty. Później na nic nie zdały się
protesty. Odprowadziłem, jak się uspokoiła. Pogłaskałem do snu.
Na początku wakacji targnęła się na swoje życie. Nie
chciała jechać kamperem do Grecji. Rodzice są zdruzgotani. Nie rozumieją. A ja
im mówię, po cichu do płota: Kto jest bez winy? Niech się
pokaże.
1.5.2020
Pół dnia biłem się z myślami: iść, czy nie iść do Magdy.
Nie pójdę: będzie znaczyło, że mnie nie obchodzi. Pójdę: poczuje, że ją
osaczam. Od drzwi do drzwi w linii prostej dwadzieścia metrów, niby nic, a
dylemat nie do rozwiązania.
Dzwoniła żona. Chciała, żebym przyjechał na obiad do
teściów. Po co! Powiedziałem, że mam dużo pracy. Miałem, ale nie byłem w stanie
za nic się zabrać. Mózg bez przerwy odtwarzał z pamięci jęki mojej młodej
sąsiadki i jedno jedyne zdanie: „Nie możemy tego zrobić!” Znowu i znowu od
początku. Wyrzut sumienia?
Podszedłem do furtki. Przyłożyłem palec do klawisza
domofonu. Coś, pewnie lęk, zatrzymało mnie w ostatniej chwili. Nie nacisnąłem.
Wróciłem do domu. Myśli, myśli, myśli, natrętne myśli... Nasłuchiwanie: jadą
już po mnie na sygnale, zakują w kajdanki? Skosiłem trawę.
O trzeciej po południu, równo co do minuty, zza bramy
pomachała mi Magda. Owszem, byliśmy umówieni na piętnastą, ale zupełnie nie
brałem tego pod uwagę. Po tym, co zaszło wieczorem, wcześniejsze umowy raczej
nie powinny obowiązywać. A jednak.
Leginsy, spódniczka, koszula, apaszka. Buzia, biust,
pupa. Niepewna mina.
„Mogę wejść?” „Jasne, bardzo się cieszę, że przyszłaś!”
„Chyba w nie najlepszym momencie”. „W idealnym, Madziu. Ależ ty jesteś piękna!”
„Możemy porozmawiać?” Gruszka w gardle.
„Dużo myślałam o wczoraj”. „Ja też dużo myślałem. I co
wymyśliłaś?” Wzruszenie ramionami. „Zapomniałam przynieść pana książki”. „Możesz
przynieść jutro”. Pytające spojrzenie. „Rozmawiałaś już dziś z rodzicami, pani
Madziu?” „Tak. Dzwonili rano”. „Więc mamy czas? Tyle, ile chcemy?” Ostrożnie
ująłem jej dłoń. „Tak, panie Dariuszu”. „Usiądziemy w kuchni czy na tapczanie?”
Dudnienie w skroni. „A gdzie pan woli?”
Zaprowadziłem ją za rękę do pokoju. Usiadłem pierwszy,
wskazując jej miejsce na moich kolanach. Nie skorzystała jednak z tego
zaproszenia. „Panie Dariuszu?” „Słucham, pani Madziu?” „Naprawdę możemy się tak
spotykać, że nikt nie będzie wiedział, nawet moi rodzice?” „Naprawdę”.
Pociągnąłem ją za nadgarstki. Zajęła wskazane miejsce. „Jest tylko jeden
warunek, Madziu”. „Jaki?” „Musimy się pocałować... Co najmniej raz na każdym
spotkaniu”. „Dzisiaj też?” „Dzisiaj też. Najlepiej teraz”. „Ale to będzie tylko
pocałunek, dobrze?” „Dobrze. Ty o tym zdecydujesz”. „Tylko raz?” „Tyle, ile
zechcesz”. Rozchyliła wargi i z całej siły przylgnęła do moich. Złapałem za
pierś. „Miało być tylko całowanie”, powiedziała, przerwawszy pocałunek.
„Dokładnie tak, tylko jeden buziak”, potwierdziłem, nie przestając badać
puszystości biustu. „Obiecałeś”, powiedziała półszeptem Magda, zamknąwszy oczy.
„Wczoraj mnie zgwałciłeś”, powiedziała cicho, po mojej
próbie położenia jej na plecy. „Nie żałuję i nie zamierzam przepraszać”,
odpowiedziałem hardo, biorąc pod uwagę wagę zarzutu . „Nie musisz”, zaśmiała
się, „ale musimy o tym porozmawiać”. „Dobrze. Przytulimy się i porozmawiamy”,
zgodziłem się, z trudem powstrzymując prawą rękę przed atakiem na gorące krocze
dziewczyny.
Powiedziała, że nie chce, bym myślał, że jest puszczalska
i łatwa. „Nie mam żadnego doświadczenia”, wyznała, szukając usprawiedliwienia
swojej nieostrożności i nieporadności. Jakby mężczyzna, któremu się oddała i
nie wykluczała, że odda się w przyszłości, mógł mieć jakieś pretensje. „Jak
często musimy to robić?” Zaskoczyła mnie tym pytaniem.
Na szczęście nie była pierwszą kobietą, która mi je
zadała. Obecnej żonie odpowiedziałem tak, że musieliśmy jeszcze trzy miesiące
wałkować temat, żeby mogło dojść do pierwszego pełnego współżycia. Ale to było
dawno. Od tamtej pory zdążyłem się nauczyć, że nic tak nie odstręcza kobiety,
jak niezdecydowanie mężczyzny. Wygórowane żądania też mogą wystraszyć.
„Minimum raz na miesiąc”, odpowiedziałem stanowczo.
„Oczywiście tylko wtedy, kiedy ty masz ochotę”. „Aha”, wtuliła się w moje
ramię, pomyślała dłuższą chwilę i w końcu podzieliła się swoją największą
troską. „Będziemy się zabezpieczać?” „Będziemy”, obiecałem bez wahania, i bez
zamiaru dotrzymania danego słowa. Ciąża to nie choroba, jak mówią święci
celibatariusze. Nie godzi się nie dawać szansy życiu. Przeprosiłem Magdę,
niezbyt szczerze ale przekonywująco, że nie miałem w planach stosunków
seksualnych, nie tylko z Magdą, ale w ogóle, dlatego nie posiadam zapasu prezerwatyw.
„A ty, Madziu, jak często chcesz się ze mną kochać?”, odwróciłem pytanie. „Nie
wiem. Ale chcę, bo to dla ciebie ważne”, odpowiedziała z uroczą
egzaltacją.
Tym samym porozumienie ramowe zostało zawarte. Pozostała
nam jeszcze próbna implementacja, czyli tu i teraz. A wiadomo, że diabeł lubi
się czepiać szczegółów.
Magda zgodziła się położyć na plecy. Ale jak tylko
sięgnąłem ręką do ciepłego zakątka, wyraziła sprzeciw. „Pocałujmy się jeszcze
raz”, poprosiłem. „Dobrze, ale będziemy się tylko całować”. Spróbowałem zdjąć
apaszkę. Powstrzymała mnie ręką. Długo trwało namawianie, żebyśmy zrobili coś
więcej niż całowanie w usta. Wyjątkowo zmysłowe, to trzeba przyznać. W końcu
jednak udało mi się przechylić szalę negocjacji na dobrą stronę. Języczkiem u wagi
okazały się palce mojej prawej dłoni. Magda, usłyszawszy po raz tysięczny
zapewnienie, że jej do niczego nie zmuszę, przystała na zdjęcie legginsów i
majtek.
Dotrzymałem słowa. Do spełnienia wystarczył nam petting.
W nagrodę Magda zdjęła resztę ubrań. Położyła się tak, że jej pierś spoczęła na
moim torsie, udem objęła mnie mnie w pasie. Przykryci kocem oddaliśmy się
błogiemu lenistwu.
„Dobrze mi z tobą”, powtórzyła kilka razy. „Zostaniesz na
noc?” „Chyba nie”. „Śpij, Madziu, zostań do rana”. „Nie mogę”. „Zostań”. „Innym
razem”.
2.5.2020
Trzeciego dnia... Trzy to szczególna liczba. Trzy dni
trwało kiedyś wiejskie wesele; trzy dni rozwija się przeziębienie, trzy dni
trwa i trzy dni mija; Jezus trzy dni leżał w grobie; Mojżesz spędził trzy dni
na górze Synaj. Wyliczać można długo i oczekiwać, że trzeciego dnia stanie się
coś szczególnego, z nieba posypią się grzmoty z błyskawicami, albo że wygrasz
na loterii.
Tak więc trzeciego dnia zrobiłem to, czego nie zrobiłem
drugiego. Poszedłem do Magdy. Rano. Zaopatrzony w paczkę prezerwatyw, na
zasadzie, że nie zaszkodzi mieć.
Na śniadanie były kanapki z bagietki z łososiem i
oliwkami, espresso i sok pomarańczowy. Na deser buziaki, łaskotki i zabawa w
berka.
„Dasz się zaprosić na wycieczkę, dzisiaj albo jutro?”,
zapytałem z głupia frant po kilku gonitwach. Bez żadnego planu. „Byle nie na
kajaki”, odpowiedziała, śmiejąc się i kładąc ręce na moich ramionach. „Co za
szaleniec by gnał na kajaki w maju?”, zareagowałem, udając, że nie wiem.
Jednocześnie zacząłem masować Magdę po pupie. „Moi rodzice”, powiedziała,
przywierając do mnie całym ciałem. „A gdzie chcesz mnie zabrać?”, spytała i
pocałowała łapczywie, nie czekając na odpowiedź. Jej język w mojej buzi zaczął
wywijać ósemki. Masując pośladki, wsunąłem palec między uda, potarłem łono.
Pisnęła na cały głos. „Wywiozę cię do lasu i zgwałcę wielokrotnie”,
odpowiedziałem, „ale najpierw pozwiedzamy okolice. Co powiesz na skansen?”
Muzea, kina, kluby, wszystko pozamykane. Nie ma gdzie zabrać dziewczyny. Ale
stare chaty pod gołym niebem można oglądać niezależnie od lockdownów, więc
czemu nie? Kto jeszcze zaprosi ją na randkę w takie miejsce? Nie trzeba się bać
być oryginalnym. „Daleko trzeba jechać?” „Odpal internet, to ci pokażę”, przy
okazji wprosiłem się do jej pokoju. Poszliśmy na górną kondygnację.
Magda też ma półkę z książkami. Do tego trochę zdjęć na
ścianie i suwenirów z różnych wojaży. Gdyby pytać tylko o co drugi, czy nawet o
co dziesiąty detal, rozmowa ciągnęłaby się latami. Tyle czasu nikt nie ma.
Trzeba się więc ograniczać. Z pierwszej wizyty w jej pokoju wyniosłem tyle, że
dowiedziałem się o dziecięcej, nieaktualnej już pasji do fantasy — Harry Potter
i podobne serie powieści — i zobaczyłem, na zdjęciu klasowym, chłopaka, który,
cytuję, dobierał się do niej na zielonej szkole.
Pytanie o szczegóły, na czym miało polegać to dobieranie,
zostawiłem na inna okazję. Tym razem powiedziałem, że teraz moja kolej.
Punktualnie o dwunastej dwanaście — godzina tak samo wyjątkowa i godna
zapamiętania jak każda inna — przełożyłem t-shirt Magdy przez jej głowę. „Nie
powinnam być taka łatwa. W ogóle co ty sobie o mnie myślisz?”, powiedziała
Magda, patrząc, jak całuję jej pępek. Przekornie, ale też z wyraźną dozą
szczerości. „Pragnę cię”, odpowiedziałem zgodnie z prawdą. Ale nie naciskałem
na szybkie skonsumowanie głównie mojego podniecenia. Być może niesłusznie.
Zresztą, jak tylko się położyliśmy, żeby się spokojnie poprzytulać w ramach południowej
sjesty, zadzwonili rodzice Magdy. I nastrój miłosny definitywnie prysnął.
Po południu Magda przyszła do mnie. Na wycieczkę do
skansenu, było nie było godzinę jazdy w jedną stronę, zdecydowaliśmy się wybrać
rano. „Pooglądamy coś razem?”, spytała z nutką zalotnej nieokreśloności w
głosie. Nie dorobiłem się jeszcze telewizora ani Netflixa, ale internet na
szczęście działa. Podczas gdy wybierałem film na laptopie, stanęła za mną i
niepostrzeżenie rozebrała się do bielizny, zwinnie jak jaszczurka zniknęła pod
kocem.
W połowie filmu zadała pytanie o moją żonę.
Potwierdziłem, że istnieje i wyjaśniłem, że małżeństwo od dawna przechodzi fazę
agonii. Magda przyjęła to z zadziwiającym spokojem. Ale dlaczego by miała
reagować inaczej? I bez moich wyjaśnień wiedziała wystarczająco dużo. Plotki,
słuchy, przypadkowe obserwacje: takie są uroki życia w małym mieście.
Gdy film dobiegł końca, Magda zsunęła majtki. Zabrałem
się za pieszczoty.
Za chwilę miałem się przekonać, że prawa przyrody
działają niezawodnie. Zwłaszcza te najbardziej perfidne. Nie wierzysz? Jeśli
coś złego może się zdarzyć, konstatuje E. A. Murphy, zdarzy się w najmniej
korzystnym momencie. Okno pokoju przez ułamek sekundy rozświetliła łuna świateł
samochodu. Zza bramy dobiegł dźwięk pracującego silnika i szurgot kół. Silnik
zgasł, drzwi trzasnęły. Ktoś zadzwonił do drzwi. Tym kimś była moja żona. I
spróbuj teraz powiedzieć, że Murphy nie ma racji. Próbuj, śmiało!
W mediach burza o wybory, respiratory i maseczki. A u
mnie trzeci dzień: nie pierwszy raz zagrał mi na nosie.
10.6.2020
Po kilku dniach deszczowej pogody, na niebo znów wyszło
słońce. Tylko czekać na wysyp komarów. Mnie jednak użądliło coś innego.
Rano przed moim ogrodzeniem przeszła para. Młody
mężczyzna i młoda kobieta. Magda! Szli drogą w stronę lasu. Rozmawiali. Magda
pokazywała koledze okolicę. Wrócili po pół godzinie. Wybiegłem do bramy, żeby
sprawdzić, czy wejdą na sąsiedzką posesję, czy pójdą dalej na przystanek
autobusowy. Magda zaprosiła gościa do domu.
Następnego dnia wypadało Boże Ciało. Miałem oko na dom
sąsiadów, ale żadnych odwiedzin nie zauważyłem. Za to dwa dni później, w
piątek, zobaczyłem młodego mężczyznę ponownie. Akurat wyjeżdżałem do miasta,
jak Magda wyszła z nim na przystanek.
Bez trudu połączyłem fakty. Moja młoda sąsiadka miała
chłopaka. Odwiedzał ją pod nieobecność rodziców. Zapewne razem uczestniczyli w
e-lekcjach. Niewykluczone, że z wyłączonymi kamerkami. Młodszy brat nie
wychodził ze swojego pokoju, dostawszy instrukcję żeby nie przeszkadzać w
zdalnej nauce. Sam też siedział przed laptopem.
Ogarnęła mnie złość, serce zalała żółć zazdrości.
Musiałem zbadać sprawę. Natychmiast.
Zawróciłem na rondzie przed miastem. Gdy wjeżdżałem do
wsi, autobus akurat ruszał z przystanku. Magda do niego nie wsiadła.
Zatrzymałem samochód. Zaprosiłem sąsiadkę na miejsce pasażera. Pojechaliśmy na
parking pod cmentarzem. Spokojne miejsce. Ani jednej żywej duszy.
„On wie o nas?”, spytałem. „Nie”. „Co was łączy, Madziu?”
„To mój”, zawiesiła głos na chwilę, „kolega z klasy”. „Jak długo już z nim
jesteś?” Uśmiechnęła się przewrotnie. „To tylko kolega”. „Ale rodzicom się
podoba, że do ciebie przychodzi”. „Tak sobie. Nic głupiego jeszcze nie
wymyślili. Nie mieli czasu. Ale wymyślą. O to się nie martw”. „Kochasz go?”
Długa pauza. Poziom napięcia jak w kulminacyjnej scenie hollywoodzkiego
horroru. Wreszcie cicha odpowiedź niepewnym półszeptem: „Nie”. „Ale jemu na
tobie zależy, wiesz o tym?” „Tak. Niestety”.
Posiedzieliśmy parę minut w milczeniu. Aż Magda odezwała
się pierwsza: „Pojedziemy z powrotem? Powiedziałam młodemu, że wychodzę tylko
na pięć minut. Zaraz wrócą rodzice. Nie chcę ich jeszcze bardziej prowokować”.
Ruszyłem. Po drodze zadałem jeszcze jedno, ostatnie pytanie: „Niedługo wakacje.
Chętnie pożyczę ci jakąś książkę. Przyjdziesz do mnie? ” „A twoja żona?” „Na
razie bez zmian. Piszę pozew”, powiedziałem pół prawdy. „Przyjdę”.
26.6.2020
Pojechałem po nią do miasta. Odebrała świadectwo o
dziesiątej piętnaście, a o dziesiątej dwadzieścia pięć była już ze mną w
samochodzie. Umówiliśmy się tak dwa dni wcześniej, kiedy wpadła do mnie na
chwilę, odprowadziwszy zakochanego kolegę do autobusu. Zakochanego bardzo
nieszczęśliwie. Materialny dowód tego nieszczęścia miałem zobaczyć już za kilka
minut.
Nigdy wcześniej się nie zdarzyło, żebyśmy rozmawiali z
Magdą, kiedy jej brat był w domu. Za duże byłoby ryzyko, że dzieciak zauważy
przez okno i wygada rodzicom. Naruszenie żelaznych zasad konspiracji powinno
włączyć sygnał ostrzegawczy. Tym bardziej, że Magda nie sprawiała wrażenia
spokojnej. Wyraźnie coś ją niepokoiło. Mimo to nie zapytałem od razu, co się
dzieje. Za się ucieszyłem zapowiedzią randki. Umowy o comiesięcznym seksie nikt
przecież nie odwoływał. A koniec miesiąca był już tuż tuż.
„Ile mamy czasu?”, zapytałem w czasie jazdy. „Mało. Do
piętnastej trzydzieści”. „Pokochamy się dzisiaj?” „Możemy. Ale najpierw muszę
ci coś pokazać”.
To była kartka papieru A4 w kratkę, zapisana gęsto z obu
stron. Elaborat prezentujący wyniki śledztwa myślowego poczynionego przez
sfrustrowanego zalotnika. Analiza psychologiczna nastoletniej Magdy i jej
sekretnego kochanka w podeszłym wieku. Stek insynuacji wyssanych z rozżalonego,
rozzłoszczonego i zrezygnowanego młodzieńczego palca, łudząco podobnych do
prawdy. Tabliczka o treści „Tłumacz języka angielskiego”, angielska książka na
biurku Magdy, niespokojne zerkanie na mój dom, urywki wypowiedzi pozornie
niezwiązane ze sobą... Młody umysł tylko połączył fakty i zrozumiał, dlaczego
dziewczyna się miota i dlaczego go nie chce. Nie napisał tylko, że ze mną
straciła dziewictwo.
„Odpowiedziałaś mu?”, zapytałem. Magda pokręciła głową.
„Jeszcze nie. Patrz...”, wskazała na środkowy akapit drugiej strony, „grozi, że
się zabije, jeżeli go nie wybiorę”. „Emocjonalny szantaż”, skonstatowałem,
„typowy dla młodocianych frustratów”. „Myślisz, że może naprawdę to zrobić?”
„Nie znam go, więc nie mogę wykluczyć. Ale to mało prawdopodobne. Chce cię
zmusić do seksu. Masz się czuć winna i masz mu wynagrodzić cierpienie. Seksem.
Tylko on sam tego jeszcze nie wie, dlatego się tak wygłupia”. „Co mam zrobić?
Daruś, poradź mi!” „Nie reaguj na szantaż. Nie kontaktuj się z nim, dopóki nie
przeprosi”. „Łatwo powiedzieć. A jak on nas wyda moim rodzicom, opowie
wszystkim w szkole, jak tobie zniszczy życie przeze mnie?” „Madziu, nie mamy
wpływu na jego szaleństwo. Ale może on nie jest szalony. Przemyśli jeszcze raz
i się pogodzi. Poczekajmy cierpliwie”. „Dał mi czas do poniedziałku. W
niedzielę rodzice chcą jechać kamperem do Grecji, na dwa tygodnie. Dareczku, ja
to muszę rozwiązać do jutra! Potem będzie za późno”.
Jeszcze nie rozumiałem paniki, o ile panikę można
zrozumieć. Jeszcze nie czułem morderczych emocji.
„Madziu!”, chwyciłem ją za obie ręce, „wymyślę coś, a
teraz chodźmy już się kochać”. Pocałowałem ją w usta.
Magda, nie patrząc na groźny list chłopaka, a może raczej
dodatkowo nim zainspirowana, miała plan. Postanowiła dać mi taki seks, jakiego
nie dała żadna inna kobieta. Żebym pamiętał do końca życia.
„Dareczku, powiedz, czy żona zaspokaja cię oralnie?”
„Nie, Madziu”. „Ja mogę”. „Madziu, nie musisz”. „Ale chcę. Chcę tego spróbować,
z tobą”. Leżąc obok mnie, przekierowała pocałunki z policzka i torsu na brzuch
i podbrzusze. Objęła mnie ustami. Zacisnęła wargi.
Gdy się zmęczyła; a zmęczenie nastąpiło szybko, bo
mięśnie nietrenowane, buzia nieprzywykła do takich zadań; sięgnąłem dłonią do
jej łona. Magda była sucha. Ja jednak rozgrzany do czerwoności. Rozsunąłem
fałdki palcami i wszedłem w nią z impetem maszyny parowej. Nie zważając na
tarcie, bez lubrykantu i żelu stymulującego doznania na lateksowej otoczce z
mikrowypustkami. Brałem ją jak dzikus, i już. Ślady biologiczne zostawiłem
głęboko. W miejscu wyznaczonym edyktem ewolucji i siłą tradycji. A Magda
krzyczała.
O zmierzchu, a że był koniec czerwca, więc pewnie około
dwudziestej pierwszej, przed domem sąsiadów zatrzymał się ambulans. Kierowca
wyłączył sygnał. Ekipa ratownicza wbiegła do budynku.
Magda leżała nieprzytomna w łazience. Wcześniej zażyła
coś nieprzeznaczonego do spożycia przez ludzi. Co to za preparat, mogę się
tylko domyślać. Na podstawie treści elaboratu nieszczęśliwie zakochanego
nieznajomego licealisty. Kto jest bez winy, niech się pokaże.
Magda zostawiła list. Adresat przeczytał, że nie chciała
jechać z nim na wakacje.
***
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz